lines 178-203
Praesagibat mi animus frustra me ire, quom exibam domo; itaque abibam invitus; nam neque quisquam curialium venit neque magister quem dividere argentum oportuit. nunc domum properare propero, nam egomet sum hic, animus domi est. |
||
Salvos atque fortunatus, Euclio, semper sies. Evcl. Di te ament, Megadore. M. Quid tu? recten atque ut vis vales? |
||
Non temerarium est, ubi dives blande appellat pauperem. iam illic homo aurum scit me habere, eo me salutat blandius. Meg. Ain tu te valere? Evcl. Pol ego haud perbene a pecunia. |
||
Pol si est animus aequos tibi, sat habes qui bene vitam colas. Evcl. Anus hercle huic indicium fecit de auro, perspicue palam est, cui ego iam linguam praecidam atque oculos effodiam domi. Meg. |
||
virginem habeo grandem, dote cassam atque inlocabilem, neque eam queo locare cuiquam. Meg. Tace, bonum habe animum, Euclio. dabitur, adiuvabere a me. dic, si quid opust, impera. |
||
Nunc petit, cum pollicetur; inhiat aurum ut devoret. altera manu fert lapidem, panem ostentat altera. nemini credo qui large blandust dives pauperi: ubi manum inicit benigne, ibi onerat aliqua zamia. ego istos novi polypos, qui ubi quidquid tetigerunt tenent. |
||
Da mi operam parumper. paucis, Euclio, est quod te volo de communi re appellare mea et tua. Evcl. Ei misero mihi, aurum mi intus harpagatum est. nunc hic eam rem volt, scio, mecum adire ad pactionem. verum intervisam domum. Meg. Quo abis? Evcl. Iam ad te revortar: nunc est quod visam domum.-- |
|