EPISTULA XIX
C. PLINIUS RUSONI SUO S.
SIGNIFICAS legisse te in quadam epistula mea iussisse Verginium Rufum inscribi sepulcro suo:
"Hic situs est Rufus, pulso qui Vindice quondam Imperium adseruit non sibi, sed patriae."
Reprehendis, quod iusserit, addis etiam melius rectiusque Frontinum, quod vetuerit omnino monumentum sibi fieri, meque ad extremum, quid de utroque sentiam, consulis. Utrumque dilexi, miratus sum magis, quem tu reprehendis, atque ita miratus, ut non putarem satis unquam laudari posse, cuius nunc mihi subeunda defensio est. Omnes ego, qui magnum aliquod memorandumque fecerunt, non modo venia, verum etiarn laude dignissimos iudico si immortalitatem, quam meruere, sectantur victurique nominis famam supremis etiam titulis prorogare nituntur.
Nec facile quemquam nisi Verginium invenio, cuius tanta in praedicando verecundia quanta gloria ex facto. Ipse sum testis, familiariter ab eo dilectus probatusque, semel omnino me audiente provectum, ut de rebus suis hoc unum referret, ita secum aliquando Cluvium locutum: "Scis, Vergini, quae historiae fides debeatur; proinde si quid in historiis meis legis aliter ac velis, rogo ignoscas." Ad hoc ille: "Tune, Cluvi, ignoras, ideo me fecisse, quod feci, ut esset liberum vobis scribere, quae libuisset?"
Age dum, hunc ipsum Frontinum in hoc ipso, in quo tibi parcior videtur et pressior, comparemus. Vetuit exstrui monumentum; sed quibus verbis? "Impensa monumenti supervacua est; memoria nostri durabit, si vita meruimus." An restrictius arbitraris per orbem terrarum legendum dare duraturam memoriam suam, quam uno in loco duobus versiculis signare, quod feceris? Quamquam non habeo propositum illum reprehendendi, sed hunc tuendi; cuius quae potest apud te iustior esse defensio quam ex collatione eius, quem praetulisti? Meo quidem iudicio neuter culpandus, quorum uterque ad gloriam pari cupiditate, diverso itinere contendit, alter, dum expetit debitos titulos; alter, dum mavult videri contempsisse. Vale.