At vero Aeneas aspectu obmutuit amens,
280 arrectaeque horrore comae, et vox faucibus haesit.
    Ardet abire fuga dulcisque relinquere terras,
    attonitus tanto monitu imperioque deorum.
    Heu quid agat? Quo nunc reginam ambire furentem
    audeat adfatu? Quae prima exordia sumat?
285 Atque animum nunc huc celerem, nunc dividit illuc,
    in partisque rapit varias perque omnia versat.

    Dixerat. Ille Iovis monitis immota tenebat
    lumina, et obnixus curam sub corde premebat.
    Tandem pauca refert: "Ego te, quae plurima fando
    enumerare vales, numquam, regina, negabo
335 promeritam; nec me meminisse pigebit Elissae,
    dum memor ipse mei, dum spiritus hos regit artus.
    Pro re pauca loquar. Neque ego hanc abscondere furto
    speravi -- ne finge -- fugam, nec coniugis umquam
    praetendi taedas, aut haec in foedera veni.
340 Me si fata meis paterentur ducere vitam
    auspiciis et sponte mea componere curas,
    urbem Troianam primum dulcisque meorum
    reliquias colerem, Priami tecta alta manerent,
    et recidiva manu posuissem Pergama victis.
345 Sed nunc Italiam magnam Gryneus Apollo,
    Italiam Lyciae iussere capessere sortes:
    hic amor, haec patria est. Si te Karthaginis arces,
    Phoenissam, Libycaeque aspectus detinet urbis,
    quae tandem, Ausonia Teucros considere terra,
350 invidia est? Et nos fas extera quaerere regna.
    Me patris Anchisae, quotiens umentibus umbris
    nox operit terras, quotiens astra ignea surgunt,
    admonet in somnis et turbida terret imago;
    me puer Ascanius capitisque iniuria cari,
355 quem regno Hesperiae fraudo et fatalibus arvis.
    Nunc etiam interpres divom, Iove missus ab ipso -- 
    testor utrumque caput -- celeris mandata per auras
    detulit; ipse deum manifesto in lumine vidi
    intrantem muros, vocemque his auribus hausi.
360 Desine meque tuis incendere teque querelis:
    Italiam non sponte sequor." 

    At pius Aeneas, quamquam lenire dolentem
    solando cupit et dictis avertere curas,
395 multa gemens magnoque animum labefactus amore,
    iussa tamen divom exsequitur, classemque revisit.

    Talibus orabat, talisque miserrima fletus
    fertque refertque soror: sed nullis ille movetur
    fletibus, aut voces ullas tractabilis audit;
440 fata obstant, placidasque viri deus obstruit auris.
    Ac, velut annoso validam cum robore quercum
    Alpini Boreae nunc hinc nunc flatibus illinc
    eruere inter se certant; it stridor, et altae
    consternunt terram concusso stipite frondes;
445 ipsa haeret scopulis, et, quantum vertice ad auras
    aetherias, tantum radice in Tartara tendit:
    haud secus adsiduis hinc atque hinc vocibus heros
    tunditur, et magno persentit pectore curas;
    mens immota manet; lacrimae volvuntur inanes.

For complete texts of Vergil's works, visit the Latin Library at Ad Fontes Academy.
Close window when finished.